İNSANIN YOZLAŞMA SÜRECİ VE NEDENLERİ

Dört kutsal kitabın ve yüzlerce sayfalık İlahi mesajların ortak paydası, iman ve ahlâk esaslarıdır. Bütün Hak dinlerin ortak adı ise, “İslam”dır. İmanın hakikatine ulaşamayan ve İslam ahlâkını yaşamayan insanlar, giderek yozlaşır ve özüne yabancılaşır. Böylece, görünüşte dinleri, kavimleri, ülkeleri, partileri, kültür ve gelenekleri farklı da olsa, gerçekte düşünce yapıları ve değer yargıları aynı olan “yozlaşmış insan tipi” ortaya çıkmaktadır. Kur’an’ın “cahili insan” diye tanımladığı bu tiplerin hayat felsefeleri ortaktır; Dünya merkezli, servet, şöhret ve şehvet eksenli bir yapıları vardır. Dünya’nın neresinde, hangi dönemde ve hangi seviyede ve statüde bulunursa bulunsunlar; bu tiplerin amaçları, arzuları ve ahlâkları aynıdır: Dünya nimetlerinden azami derecede yararlanmak… Hayatın tadını çıkarmak… Başkalarından farklı ve üstün olmaya çalışmak… Ve bütün bunlara kavuşmak için de kanunlardan ve insanların fark edip kınamasından emin olabildikleri sürece, her türlü hile ve haksızlığı mübah saymak!..

Bu tiplerin bir kısmının Vali, Genel Müdür, Profesör gibi etiketler taşımalarına… Çevrelerinde şeyh, alim, ağabey gibi hürmet ve rağbet sahibi olmalarına… Hatta birçok konuda uzmanlaşmış, kitap yazmış, buluş yapmış bir bilim adamı olarak tanınmasına veya sıradan ve sade bir esnaf, memur ve işçi vatandaş bulunmalarına… Bazılarının laik kimliğinin öne çıkmasına, bazılarının dindarlıklarının ve İslami hizmetlerinin şöhret bulmasına rağmen, maalesef hepsinde ortak olan bu “cahili anlayış ve amaç” asla değişmemektedir.

Evet, amaçladıkları ve arzuladıkları şöhret, şehvet ve servet gibi şeyler aynı olduktan sonra, bunu birilerinin tekkede, ötekilerin televolede aramaları ne fark edecektir? Bunları; bazılarının localarda, pavyonlarda, başkalarının da partilerde ve hocalarda araması, gerçekte aynı şey değil midir?

Allah’ı hakkıyla tanımayan… Yaratılış gayelerini anlamayan… İmtihan sırrını kavramayan… Ve bu yüzden Kur’an ahkâmına yanaşmayan ve İslam ahlâkını yaşamayan bu yobaz ve yabani insan karakteri, her türlü yolsuzluk ve yozlaşmanın da temel sebebidir.

“Dünya hayatını ahirete göre daha sevimli ve önemli gören”[1] ve “Dünya hayatını önceleyip ahirete tercih eden”[2] ve hatta, ibadetlerini ve dini hizmetlerini bile, dünyalık makam ve menfaat aracı haline getiren bu yozlaşmış tiplerin, yeri geldikçe Allah’tan, ahiretten, ahlâktan ve adaletten bahsetmeleri ise, sadece “gerçeği sezen vicdanlarını bastırmaya”[3] yöneliktir.

Bu yozlaşmış cahili anlayışa göre:

GENÇLİK; zenginlere, etiket ve şöhret sahiplerine özentiler ve ütopik beklentilerle geçen… Sorumsuz ve sınırsız bir eğlence hevesiyle tüketilen… Veya beş yaşından itibaren robot gibi, bir sürü kuru bilgi ve formül ezberletilen ve “sınav sersemi” haline getirilen bir dönemdir.

…

MAKALENİN TAMAMI İÇİN TIKLAYINIZ